Nagranie i zdjęcia z sesji    Relacje z pozostałych sesji
 

II Kongres Energetyki Rozproszonej odbył się w dniach 28–30 października 2024 r. w Centrum Kongresowym ICE Kraków i na kampusie AGH. Jego organizatorem była Akademia Górniczo-Hutnicza, rolę Miasta Gospodarza pełniło Miasto Kraków, zaś Regionem Gospodarzem było Województwo Małopolskie. II KER, składający się z części gospodarczo-politycznej (VII Forum Energetyki Rozproszonej) oraz naukowej (II Konferencja Naukowa Energetyki Rozproszonej), przyciągnął do stolicy Małopolski ponad 2 tysiące uczestników, w tym przedstawicieli administracji publicznej i samorządowej, naukowców, przedsiębiorców z różnych sektorów gospodarki oraz młodzież. Tym samym Kongres potwierdził swą markę jednego z najważniejszych forów debaty o energetyce rozproszonej (ER) i transformacji energetycznej (TE) w Polsce. W trakcie obrad dyskutowano m.in. nad kluczowymi wyzwaniami związanymi z koniecznością zmiany modelu polskiej energetyki, formułowano eksperckie rekomendacje i zgłaszano postulaty branży, a ze sceny padały konkretne deklaracje przedstawicieli władz.  

Zapraszamy do zapoznania się z relacją z sesji tematycznej ST9: Energetyka rozproszona dla środowiska i klimatu. 

Sesję, która łączyła panel dyskusyjny z interaktywną grą symulacyjną, prowadził Patryk Białas, dyrektor Centrum Innowacji i Kompetencji Park Naukowo-Technologiczny Euro-Centrum, społeczny koordynator polskich liderów Climate Reality Project i radny miasta Katowice. W panelu dyskusyjnym uczestniczyli: Ewa Adamiec z Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, Marcin Korolec, były minister środowiska w latach 2011–2013 oraz Prezes Instytutu Zielonej Gospodarki, a także Michał Kurtyka, minister klimatu i środowiska w latach 2019–2021 oraz prezydent szczytu klimatycznego COP24, który odbył się w 2018 r. 

Tematem rozmowy była sprawiedliwa transformacja, która w Polsce koncentrowała się na Górnym Śląsku oraz przemyśle górniczym. Michał Kurtyka podkreślił, że pojęcie sprawiedliwej transformacji stało się ważnym elementem polityki klimatycznej na całym świecie, a Górny Śląsk jest największym beneficjentem Funduszu Sprawiedliwej Transformacji w Europie. 

Podczas dyskusji Kurtyka zarysował wyzwania związane z transformacją sektora energetycznego w Polsce, wskazując na potrzebę znalezienia miejsc pracy dla górników oraz wsparcia dla przemysłu okołogórniczego. Zwrócił uwagę na trudności związane z rozwojem nowych technologii, takich jak elektryczne pojazdy, oraz na konieczność współpracy z zagranicznymi inwestorami, aby Polska mogła skorzystać z nowoczesnych technologii. 

Minister Korolec z kolei wskazał na istotność sprawiedliwej transformacji, a jednocześnie zgłosił zastrzeżenia co do uczciwości europejskiej polityki klimatycznej, która – jego zdaniem – nadmiernie obciąża Polskę. Podkreślił, że transformacja nie powinna ograniczać się tylko do sektora energetycznego, ale powinna obejmować także inne branże, jak przemysł motoryzacyjny. 

W dalszej części spotkania poruszono temat dekarbonizacji. Minister Korolec podkreślił znaczenie technologii w osiąganiu celów redukcyjnych, zaś profesor Maciej Nowicki zwrócił uwagę na potrzebę szybkiej transformacji w kierunku energetyki rozproszonej, aby nadrobić stracony czas.  

Profesor Adamiec zwróciła uwagę na rolę młodych ludzi w sprawiedliwej transformacji, wskazując na ich potencjał i potrzebę szybkiego przystosowania się do zmieniającego się rynku pracy. Zaznaczyła, jak ważne jest podnoszenie kwalifikacji i umiejętności, aby młodzież mogła skutecznie uczestniczyć w procesie transformacyjnym. 

W drugiej części sesji prowadzący Patryk Białas zaprosił uczestników do gry symulacyjnej zatytułowanej „Sprawiedliwa transformacja zależy od ciebie”. Przedstawił trzy kluczowe zasady gry. Po pierwsze, podkreślił, że jest to symulacja, w której nikt nie wygrywa ani nie przegrywa. Po drugie, zaznaczył, że jej ideą nie jest osiągnięcie z góry ustalonego celu, lecz wypracowanie wspólnego stanowiska w trakcie rozgrywki. Na koniec przypomniał o konieczności zachowania krótkiej, zwięzłej i merytorycznej komunikacji, zarówno z powodu ograniczeń czasowych, jak i z potrzeby skupienia się na temacie. 

Prowadzący podzielił uczestników na dziesięć grup, sugerując, aby każda z nich składała się z około osiemnastu osób. W ramach zespołów przypisano pięć ról (w tym ministra ds. środowiska oraz ministra ds. gospodarki) i zachęcono, by wykorzystać obecność na sali trzech prawdziwych ministrów, którzy mogą udzielać porad. 

Gra miała przebiegać w czterech fazach, po dziesięć minut każda. Uczestnikom rozdano materiały, przy pomocy których mieli dokonać analizy sytuacji w danym państwie. Druga faza była przeznaczona na podejmowanie decyzji dotyczących transformacji, a trzecia na analizę skutków tych decyzji na podstawie określonych kryteriów. Faza czwarta z kolei miała obejmować refleksję i debatę na temat doświadczeń zdobytych podczas gry. 

W trakcie debaty uczestnicy dzielili się swoimi doświadczeniami i decyzjami, jakie podjęli w ramach symulacji. Grupa z IV LO przedstawiła swoje rozwiązania dotyczące państwa A, nawiązując do polskich realiów i wybierając technologie odnawialne. Z kolei grupa z II LO z Krakowa skupiła się na inwestycji w energetykę jądrową w państwie C, argumentując, że zmniejszy to zależność od importowanych paliw. 

Głosy uczestników były różnorodne, a niektóre grupy podjęły nawet decyzje dotyczące wprowadzenia elementów atomowych jako sposobu na stabilizację systemu energetycznego. Prowadzący moderował dyskusję, zwracając uwagę na aspekty społeczne i ekonomiczne podejmowanych decyzji, a także poruszał kwestie związane z bezpieczeństwem energetycznym.