Nagranie i zdjęcia z sesji    Relacje z pozostałych sesji
 

II Kongres Energetyki Rozproszonej odbył się w dniach 28–30 października 2024 r. w Centrum Kongresowym ICE Kraków i na kampusie AGH. Jego organizatorem była Akademia Górniczo-Hutnicza, rolę Miasta Gospodarza objęło Miasto Kraków, zaś Regionem Gospodarzem było Województwo Małopolskie. II KER, składający się z części gospodarczo-politycznej (VII Forum Energetyki Rozproszonej) oraz naukowej (II Konferencja Naukowa Energetyki Rozproszonej), przyciągnął do stolicy Małopolski ponad 2 tysiące uczestników, w tym przedstawicieli administracji publicznej i samorządowej, naukowców, przedsiębiorców z różnych sektorów gospodarki oraz młodzież. Tym samym Kongres potwierdził swą markę jednego z najważniejszych forów debaty o energetyce rozproszonej (ER) i transformacji energetycznej (TE) w Polsce. W trakcie obrad dyskutowano m.in. nad kluczowymi wyzwaniami związanymi z koniecznością zmiany modelu polskiej energetyki, formułowano eksperckie rekomendacje i zgłaszano postulaty branży, a ze sceny padały konkretne deklaracje przedstawicieli władz. 

Zapraszamy do zapoznania się z relacją z sesji tematycznej ST3: Energetyka przemysłowa.

Koordynatorem i moderatorem sesji był Andrzej Kaźmierski, który rozpoczął dyskusję od tezy, że najkrótsza droga do transformacji energetycznej (TE) wiedzie przez energetykę przemysłową, zaś przemysł potrzebuje coraz większej ilości taniej, zielonej energii. Co więcej, biznes ma duże pieniądze lub wie, jak je zdobyć, a także posiada odpowiednie kompetencje, by aktywnie uczestniczyć w przemianach systemu energetycznego. Mimo to ten potencjał jest obecnie słabo wykorzystany, czego powodem jest m.in. nastawienie przedsiębiorstw energetycznych, które uważają, że to energetyka powinna sterować biznesem. Zdaniem Kaźmierskiego nalezy dążyć do partnerskiej współpracy opartej na obopólnej korzyści, ale wymaga to zmiany myślenia po obu stronach, a także sprzyjającej legislacji. Przedstawiciel Polskich Sieci Elektroenergetycznych dodał, że działania w tym kierunku powinny koncentrować się nie na rozbudowie systemu, ale na lokalnym zbilansowaniu energii.

W dyskusji panelowej jako pierwszy głos zabrał Grzegorz Nowakowski – przedstawiciel firmy technologicznej, która pełni funkcję wirtualnej elektrowni i dzięki temu pozwala klientom uzyskać duże oszczędności na energii. Jego zdaniem właściwym kierunkiem TE jest rozwijanie elastyczności sieci. Elastyczność energetyczna to nie tylko korzyść ekonomiczna, ale podstawa do budowy stabilnego systemu energetycznego w Polsce – stwierdził. W swoim wystąpieniu podkreślił również znaczenie usług zarządzania popytem i technologii wspierających efektywność energetyczną w przemyśle i infrastrukturze. 

Wielu uczestników rozmowy podkreślało wkład Henryka Kalisia w rozwój przedsiębiorczości energetycznej. Sam prezes zarządu Izby Energetyki Przemysłowej i Odbiorców Energii w swoim przemówieniu wskazał na elastyczność odbiorców przemysłowych jako kluczowy element poprawy bilansowania systemu elektroenergetycznego. Ponadto zauważył, że pełne wykorzystanie regulacyjności przemysłu może stanowić alternatywę dla kosztownych magazynów energii, a jednocześnie wspierać stabilność sieci. Regulacyjność przemysłu to krok w stronę efektywnego bilansowania systemu, gdzie elastyczność i współpraca mogą rozwiązać wyzwania współczesnej energetyki – skwitował Kaliś.

Z kolei Mirosław Motyka przedstawiał reprezentowane przez siebie hutnictwo jako przykład szczególnie energochłonnej branży stojącej przed wyzwaniami dekarbonizacji. Zwrócił przy tym uwagę na potrzebę stabilnej, czystej i taniej energii dla przemysłu i zaznaczył, że konkurencyjność biznesu zależy od rozwiązań wspierających równowagę między efektywnością, kosztami a ochroną środowiska. Jego zdaniem dekarbonizacja przemysłu jest wyzwaniem, które wymaga harmonijnego połączenia ekologii, stabilności i konkurencyjności cen energii.

Piotr Ziętara, reprezentujący spółkę miejską, która jest zarówno dużym konsumentem, jak i producentem energii, przedstawił główne wyzwania branży wodociągowej w dobie TE. Z jego perspektywy priorytetem jest osiągnięcie samowystarczalności energetycznej w celu ograniczenia wzrostu kosztów taryfowych. Samowystarczalność energetyczna w infrastrukturze krytycznej to fundament stabilności i efektywności sektora usług komunalnych – podkreślił. Jednocześnie zwrócił uwagę na potrzebę modernizacji i inwestycji w technologie lokalne, takie jak turbiny i fotowoltaika, które należy rozwijać mimo ograniczeń legislacyjnych i planistycznych.

O konieczności dostosowania rozwiązań do specyfiki różnych sektorów wspominał z kolei Jakub Kupecki.  Wspólnym mianownikiem sukcesu jest różnorodność rozwiązań, które powinny łączyć interesy przemysłu i systemu, wspierając stabilność oraz długoterminową opłacalność – podkreślał. Dyrektor Instytutu Energetyki stwierdził, że przemysł, by móc efektywnie współpracować z systemem energetycznym, potrzebuje klarownych i ekonomicznie uzasadnionych mechanizmów wsparcia, takich jak certyfikacja zielonej energii czy długoterminowe umowy off-take.

Na tle przedmówców asekuracyjnie zabrzmiał Grzegorz Wiśniewski, który zwrócił uwagę, że niekontrolowany rozwój odnawialnych źródeł energii nie jest dobrym rozwiązaniem, gdyż tempo wzrostu liczby instalacji powinno uwzględniać zdolność systemu do ich absorpcji. Prezes Instytutu Energetyki Odnawialnej przyznał, że rozwój energetyki odnawialnej to szansa na obniżenie kosztów, ale wymaga lepszego dostosowania systemu i przejścia od polityki energetycznej do przemysłowej. Wyliczył, że dla transformacji dużych przedsiębiorstw kluczowe są inwestycje w przemysłowe źródła energii, dynamiczne taryfy oraz rozwój lokalnej infrastruktury, by zredukować koszty i zwiększyć efektywność systemu. 
Nie liczba nowych źródeł energii, lecz elastyczność i mądre inwestycje w zróżnicowane technologie są kluczem do zrównoważonej transformacji – takie stanowisko spółki Polenergia przedstawił członek jej zarządu, Piotr Maciołek. W swoim wystąpieniu argumentował, że zamiast budować nowe źródła energii, należy najpierw skupić się na zwiększaniu elastyczności i lokalnym zarządzaniu energią. Wskazał również na potrzebę optymalizacji kosztów i zużycia energii poprzez poszukiwanie synergii pomiędzy różnymi technologiami zeroemisyjnymi, a także przez dążenie do ich lokalnej integracji.